The Old Future Is Gone.

II. Down to Earth.

One of the attributes given by Prometheus to humans was the upright bipedal posture, looking up towrds the sky and and not down to the ground. But we are humus, not Homo, not anthropos, we are com-post not post-human, sprawling symbionts crawling on earth along with the rest of our fellow creatures. We belong to the earth, to Gaia and its other thousand names, we are chthonic, we rely on the land and the sea, and despite all efforts for a bondless emancipation, despite our Icarian dreams, we are forced to lower our gaze and look at the mess and, at the same time the opportunities available in a world that will have to change by necessity.

Like our reliance on burning carbon, the great Mesopotamian severing must also be reversed.This is a term borrowed from Timothy Morton who traces, among many otherphilosophers and scientists, the beginning of the separation between humans andnature with the invention of agriculture at the fertile crescent of Mesopotamia12 or so millennia ago, a process that was neither inevitable, nor universal. The exhibition will adopt and encourage amerging of the natural and the artificial, the new and the old, the human andthe non-human, the electronic and the material.

IV. Healing the Phantom Limbs

Standing aside in safety staring at the terrifying power ofnature is no longer possible. We are inside the storm, nature is out of ourcontrol, her forces are unleashed as we watch the changes coming in slowmotion. We have never left nature, it is still with us even in the form of aphantom limb, that although lost some time ago, we still feel that it is there.It would apply to a Guinea Bissau native and to an urban nerd who lives inflat, surrounded by plastic furniture, eats microwave food in plastic andcommunicates with the rest of the world with a screen and a keyboard. Thisimaginary fence between humans and the rest of nature must be dismantled.Sapiens emerged from the soil, the woods the wilderness along with the rest ofthe animals, but developed this sense of separation, as they managed tomanipulate nature in the form of agriculture for their own benefit alone,following thereon a trajectory with destructive consequence as the greattechnological acceleration took over.

First came the exploitation of nature by man. Then theexploitation of woman by man, then the class system, and colonialism in thelast few centuries. And now, for the first time, exploitation and injusticetranscends not only social and geographical regions but historical periods aswell. The last few generations, especially the last two, have devoured theresources of future generations, which is comparable to what the West did tothe rest of the world.

So, if in order to survive we need environmental balance, bydeduction, we will need social balance too. Linear 19^th centurysolutions, though useful, will not suffice - it will be a long and complexprocess. The Old Future Is Gone will be one of the many art events from now onthat will try to suture images, sounds, materials, spatial interventions inorder to help conceive a new configuration, new relationships between society,the environment, other species, social groups, and generations.

Re-imaging a new civilisation congruent with nature, will beat the centre of our concerns from now on.

Η Θάλασσα

Η θάλασσα υπήρξε μια συνεχής πηγή ενθουσιασμού, φόβου, μυστηρίου, έμπνευσης, αγάπης και δυσπιστίας για τους ανθρώπους, εν μέρει όπως ο ουρανός, αλλά πιο πραγματική, απτή και βαθιά. Μυθικά τέρατα και θεότητες κατοικούν στο απρόσιτο βάθος σύμφωνα με όλους τους πολιτισμούς. Στην αρχή ήταν ένα σύνορο, αλλά στη συνέχεια έγινε μια βολική διαδρομή για το εμπόριο, που σύντομα θα εκμεταλλευόταν η αποικιοκρατική εξουσία, ήταν η άβυσσος πάνω από την οποία έπλεαν τα δουλεμπορικά πλοία με το φορτίο της ντροπής και ο τόπος όπου πνίγηκαν χιλιάδες εξαθλιωμένες, στερημένες, κυνηγημένες και ξεριζωμένες ψυχές σε αναζήτηση καταφυγίου από τον πόλεμο, την πείνα και τα βασανιστήρια.

Και οι θάλασσες και οι ωκεανοί βρίσκονται στο επίκεντρο της περιβαλλοντικής κρίσης. Απορροφούν το μεγαλύτερο μέρος της υπερθέρμανσης του πλανήτη και υπόκεινται σε επιθετικές έρευνες για την εξόρυξη ορυκτών και καυσίμων. Η θαλάσσια βιοποικιλότητα εξαλείφεται γρήγορα, ενώ η ζωή κοντά στις ακτές βρίσκεται σε επισφαλή κατάσταση, λόγω της ανόδου της στάθμης της θάλασσας και της ακρότητας των καιρικών φαινομένων που εμφανίζονται συχνότερα κοντά στους ωκεανούς. Ενσωματώνουν τον παγκόσμιο χαρακτήρα της κρίσης, αφού δεν ανήκουν σε κανέναν. Η θάλασσα αψηφά τη γεωμετρική γεωμετρία (βλ. σημείωση) των διαχωρισμών μεταξύ χωρών, ατόμων και επιχειρήσεων.

Είναι ένα κρίσιμο στοιχείο στη συζήτησή μας, διότι μέσα από την απεραντοσύνη, το απρόβλεπτο και το αλλόκοτο των ωκεανών μπορούμε να αντιληφθούμε, μέσω ενός νοητικού συσχετισμού, την απεραντοσύνη και το απρόβλεπτο των υπερ-αντικειμένων όπως η υπερθέρμανση του πλανήτη ή η Ανθρωπόκαινος. Η βουβή και αινιγματική, ταραχώδης φύση των θαλασσών είναι το κλειδί για μια νέα αντίληψη της νέας μας κατάστασης. Όπως τα κύματα που δεν υπόκεινται σε γεωγραφικά όρια, έτσι και τα προβλήματά μας ξεπερνούν όχι μόνο τα χωρικά αλλά και τα χρονικά σύνορα.

Θεραπεύοντας τα άκρα φαντάσματα

Το να στέκεσαι στην άκρη με ασφάλεια κοιτάζοντας την τρομακτική δύναμη της φύσης δεν είναι πλέον δυνατό. Βρισκόμαστε μέσα στην καταιγίδα, η φύση έχει ξεφύγει από τον έλεγχό μας, οι δυνάμεις της απελευθερώνονται καθώς παρακολουθούμε τις αλλαγές που έρχονται σε αργή κίνηση. Ποτέ δεν εγκαταλείψαμε τη φύση, είναι ακόμα μαζί μας, ακόμα και με τη μορφή ενός άκρου-φάντασμα, που αν και χάθηκε πριν από λίγο καιρό, εξακολουθούμε να αισθανόμαστε ότι είναι εκεί.Θα ίσχυε για έναν ιθαγενή της Γουινέας Μπισσάου και για έναν αστικό σπασίκλα που ζει σε φουσκωτό, περιτριγυρισμένος από πλαστικά έπιπλα, τρώει φαγητό μικροκυμάτων σε πλαστικό και επικοινωνεί με τον υπόλοιπο κόσμο με μια οθόνη και ένα πληκτρολόγιο. Αυτός ο φανταστικός φράχτης μεταξύ του ανθρώπου και της υπόλοιπης φύσης πρέπει να καταργηθεί.Οι Sapiens αναδύθηκαν από το έδαφος, τα δάση την άγρια φύση μαζί με τα υπόλοιπα ζώα, αλλά ανέπτυξαν αυτή την αίσθηση διαχωρισμού, καθώς κατάφεραν να χειραγωγήσουν τη φύση με τη μορφή της γεωργίας προς όφελός τους και μόνο, ακολουθώντας έτσι μια πορεία με καταστροφικές συνέπειες, καθώς η μεγάλη τεχνολογική επιτάχυνση πήρε τον έλεγχο.  

Πρώτα ήρθε η εκμετάλλευση της φύσης από τον άνθρωπο. Στη συνέχεια η εκμετάλλευση της γυναίκας από τον άνδρα, μετά το ταξικό σύστημα και η αποικιοκρατία τους τελευταίους αιώνες. Και τώρα, για πρώτη φορά, η εκμετάλλευση και η αδικία επεκτείνεται όχι μόνο σε κοινωνικές και γεωγραφικές περιοχές αλλά και σε ιστορικές περιόδους. Οι τελευταίες γενιές, ιδίως οι δύο τελευταίες, έχουν καταβροχθίσει τους πόρους των μελλοντικών γενεών, πράγμα που είναι συγκρίσιμο με αυτό που έκανε η Δύση στον υπόλοιπο κόσμο.

Έτσι, αν για να επιβιώσουμε χρειαζόμαστε περιβαλλοντική ισορροπία, κατά συνέπεια, θα χρειαστούμε και κοινωνική ισορροπία. Οι γραµµικές λύσεις του 19ου αιώνα, αν και χρήσιµες, δεν αρκούν - θα είναι µια µακρά και σύνθετη διαδικασία. Το The Old Future Is Gone θα είναι ένα από τα πολλά καλλιτεχνικά γεγονότα από εδώ και στο εξής που θα προσπαθήσουν να συρράψουν εικόνες, ήχους, υλικά, χωρικές παρεμβάσεις προκειμένου να βοηθήσουν στη σύλληψη μιας νέας διαμόρφωσης, νέων σχέσεων μεταξύ της κοινωνίας, του περιβάλλοντος, άλλων ειδών, κοινωνικών ομάδων και γενεών.